Na vorig jaar een aantal keer met de trein weg geweest te zijn ga ik dit keer met de auto op pad. Het plan is om de komende weken door 12 landen te reizen met de auto. Het verste punt is Kroatië en dit zal de route worden:

Voordat de reis echt kan beginnen eerst op verjaardagsvisite in Ridderkerk. Tegen het middaguur is het tijd om te vertrekken. Eerst in zuidelijke richting naar Brussel. Net voorbij Antwerpen was gaf de thermometer aan dat het 18° was, dus even een pitstop om het dak open te doen. Even genieten van het voorjaarszonnetje. Bij Brussel linksaf tot in Luxemburg om daar lekker goedkoop te tanken en weer de zuidelijke richting op te gaan. Eenmaal bij Straatsburg had ik 6:15 uur gereden over 523 kilometer, inclusief twee pitstops.

Dus even tijd om te rusten en aangezien het alweer zes uur is geweest ook even een broodje scoren. Een klein uurtje later kon ik met gevulde tank en maag en weer de weg vervolgen voor de laatste 3 uur en 324 kilometer. Na de rechte "Peage" wegen in Frankrijk was het bij Bazel wel even schakelen. Geen stuk weg is recht en door ontelbare hoeveelheid tunnels bij een ondergaande zon. De beelden zijn prachtig echter is het wel vermoeiend. Gelukkig kwam ik dan ook volgens schema rond tien uur aan bij het hotel in Liechtenstein. Na een rit door zes landen vertrek ik snel naar dromenland. 

Na een verkwikkende nachtrust need ik de gordijnen open en werd ik getrakteerd op bovenstaand schilderachtig uitzicht van de besneeuwde Zwitserse Alpentoppen. Na het ontbijt was het tijd om de hoofdstad van dit vorstendom te bezoek. Vaduz is een van de 11 gemeente in deze dit dwergstaatje. 

Op deze tweede paasdag is het tijd om weer verder te gaan. Na de eerste lange etappe vandaag een klein stukje korter na 640 kilometer is vandaag Ljubljana de eindbestemming. Met alle tussenstops heb ik hier ongeveer 10 uur voor uitgetrokken, dus rustig aan. Ik verlaat Liechtenstein in oostelijke richting en rij bijna in een rechte lijn naar Innsbruck. Daarbij rij je een groot stuk door de Arlberg Straßentunnel. Dit is op drie na langste tunnel van de wereld met een lengte van 13.976 meter. De tunnel werd al in 1978 in gebruik genomen.

Tegen het middaguur kwam ik aan bij Innsbruck en het was weer tijd voor de bekende pitstop om het dak open te doen. Daarna een klein stukje door Duitsland om vervolgens bij Salzburg weer de grens over te steken. Echter voordat het zo ver was stonden we ineens een paar kilometer voor de grens stil. Aangezien er wat hulpdiensten voorbij kwam de motor uitgezet, een drankje uit de koelbox gepakt en lekker genoten van het weer. Na een klein half uurtje begon het weer rustig te rollen. Net als zaterdag in Frankrijk bleek ook hier een auto in vlammen te zijn opgegaan. Over de grens weer even tanken en dan door rijden tot vlak voor de grens met Slovenië. Als je toch in Oostenrijk bent kun je net zo goed jezelf trakteren op een schnitzel. Er schijnt onder die schnitzel ook een bord gezeten te hebben en daar tussen nog wat patat. Nou ja, je kunt je er een beeld bij vormen.

Voordat de reis verder gaat de koffiebeker nog even laten vullen met een vers bakkie en ik ben klaar om de grens over te gaan. Na een klein uurtje kom ik aan in Bled dat bekend staat om zijn adembenemende meer. Oordeel zelf... 

Na gisteren al even in Bled te zijn geweest. Was het vandaag de beurt aan de hoofdstad Ljubljana. Omdat ik hier in een appartement verblijf moest ik vanmorgen eerst even naar de supermarkt om een ontbijt te scoren. In het centrum kun je goed de verschillende bouwstijlen zien. Het kleine centrum verovert je gelijk met in het midden prominent de Lubljanica stromend. Een ware aanrader. 

Vandaag had ik eigenlijk nog gepland in Ljubljana. Doordat de stad zo klein is eigenlijk gisteren alles wel gezien. Dus even de reisgids erbij gepakt en op de bonnefooi erop uit. En wat een topdag is het geworden. Slovenië kent slecht 47 kilometer aan kustlijn. Dit is aan de Adriatische zee tussen de grenzen met Kroatië en Italië. Aan de deze kust ligt het stadje Piran en wordt omschreven als verborgen parel. Het is tevens een van de drie havensteden die Slovenië rijk is. Het is oprecht een verborgen parel! 

Een stukje terug ligt de grote havenstad van Koper. Dit is de volgende bestemming van vandaag. Het plaatsje kent een roemrucht verleden en heeft vanaf de 1e wereldoorlog bij Italië gehoord. Pas na de 2e wereldoorlog kwam deze plaats onder Joegoslavisch gezag wat weer tot een grote uittocht van de Italiaanse bewoners tot gevolg had. Verder viel het plaatsje mij eigenlijk best wel tegen dus na nog een ijsje gegeten te hebben snel weer door. 

Nu ik nog wat tijd over had ben ik de Italiaanse grens over gestoken. Dit is was niet gepland dus is daarmee het 13e land dat ik deze reis bezoek. Net over de grens ligt namelijk Triëst, ook wel "Wenen aan Zee" genoemd. Dit komt doordat deze stad meer dan 5 eeuwen bij Oostenrijk heeft gehoord. Er wordt daarom nog steeds wel een beetje Duits gesproken. Inmiddels is het een populaire plaats bij toeristen. En ja als je dan toch even in Italië bent, dan is het tijd voor pizza. 

Gisteren was uiteindelijk een lange en intensieve dag geworden. Dus vandaag rustig aan. Eerst nog even naar de supermarkt voor verse broodjes en na het ontbijt de spullen weer inpakken. Het is weer tijd om verder te gaan. Na het uitchecken de brandstoftank nog even vullen voor €1,50 per liter om vervolgens de 170 kilometer richting Zagreb af te leggen. Uiteraard onderweg nog een stop voor een kopje koffie en de formaliteiten bij de grens. Nou ja formaliteiten... De Sloveense beambte wuifde me door en de Kroaat die heeft nog geen seconden in mijn paspoort gekeken of ik mocht alweer door.

Na te zijn ingecheckt in het volgende apartment rustig nog even de stad in om wat te eten. Dus geen foto's vandaag. 

Ook hier is het weer zelf ontbijt maken om vervolgens de stad in te gaan. Het appartement ligt ongeveer 5 minuten lopen achter het centraal station, dus ik ben zo in het centrum. Na daar even rond gekeken te hebben kwamen de eerste druppels naa beneden. Tijd om even ergens droog een bakkie te doen. Een blik op de buienradar leerde dat het de hele middag nog zou regenen. Dus na de koffie terug naar het appartement gegaan om daar een beetje te netflixen en natuurlijk formule 1 te kijken.

Na de leuke kwalificatie weer de spullen gepakt om de stad in te gaan. Eerst weer heerlijk gegeten en daarna nog wat avondfotos gemaakt. De tijd vliegt voorbij... 

Vandaag stond het Nacionalni park Plitvicka Jezera op het programma. Beter bekend als de Plitvicemeren. Deze liggen ongeveer 140 kilometer van Zagreb af, waarvan de laatste 80 kilometer binnendoor is. Deze rit is ook al een waar genoegen en duurd ongeveer 2 uur. Het park staat sinds 1979 op de Unesco werelderfgoedlijst. In het park zijn 16 meren met 90 watervallen die deze verbinden. Het gehele park kent een oppervlakte van bijna 300 vierkante kilometer.

Deze heb ik niet allemaal gezien. Mocht je zelf hier heen willen, wat ik je zeker kan aanraden, dan is het advies om net als ik te parkeren bij ingang 1. Daar beginnen verschillende routes. Hier heb ik voor route B gekozen. Deze hike is iets langer dan de kortste route echter zit hierin ook een groot stuk met een boot waardoor je veel meer van het park ziet. En misschien wel belangrijker bij deze route is koffie onderweg verkrijgbaar. Door bij ingang 1 te beginnen loop je stroomopwaarts waardoor je de constant naar de prachtige watervallen kijkt. En bijkomend voordeel tegen de tijd dat je even rust wilt ben je bij de koffie aangekomen en daar begint ook de boottocht. Deze duurt ongeveer 25 minuten, gevolgt door nog een korte rit met een boot en daarna is het weer tijd om een stuk naar boven te klimmen.

Eenmaal boven ben je bij ingang 2 en hiervandaan rijdt er een treintje (met Unimog voor de kenners) die je bijna bij ingang 1 afzet. Het is daar vandaan nog een klein stukje lopen terwijl je van bovenaf nog prachtig zicht hebt op de meren. 

Toen ik wakker werd hoorde ik de eerste regendruppels al vallen. Dat beloofde niet veel goeds vandaag. Net als eergisteren dreigt mijn dag in Zagreb in het water te vallen. Gelukkig klaarde het twee uurtjes later op en werd het zelfs ruim 20 graden. Tijd om door de hoofstad van Kroatië te dwalen. 

Nu het weekend voorbij is is ook de tweede week van mijn vakantie begonnen. En daarmee ook het moment aangebroken om richting huis te gaan. Niet getreurd hier ga ik nog een kleine week over doen 😎.

Eerst de spullen weer inpakken en kijken of alles nog in de kofferbak past. Want het zonnetje schijnt en het dak kan dus gelijk open. Eenmaal klaar is het koers zetten in noordelijke richting. Al snel passeer ik de Hongaarse grens waarbij je weer het Shengen gebied in komt. Ook hier weer een korte blik in het paspoort door zowel de Kroaten als de Hongaren en ik kon weer door.

Na een klein stukje door Hongarije gereden te hebben kon ik alweer de grens oversteken naar Slovenië. Dit was voor een kwartiertje om bij Lenti Hongarije wederom binnen te rijden. Inmiddels was het ook tijd om koffie te scoren en de benzinetank vol te gooien. De prijs hier voor een liter is net geen €1,30. De goedkoopste van deze reis als het goed is. Wat volgde was een mooie rit over provinciale wegen door Hongarije. Het is weer optimaal genieten met het zonnetje.

Met zo'n 400 kilometer op de teller was daar de grens met Slowakije. Het op een na laatste land wat ik deze reis bezoek. Net buiten het centrum van de hoofdstad Bratislava bevind zich het hotel voor de komende dagen.

Ook dit keer geen foto's. Nog wel een dashcam compilatie van eerdere etappes. 

Bratislava is de hoofdstad van Slowakije sinds 1993 toen Slowakije zich afsplitste van Tsjechië. Overigens was het in een ver verleden de hoofdstad van het Hongaarse Koninkrijk van 1536 tot 1783, destijds werd het Pozsony genoemd. Sinds 1919 wordt het Bratislava genoemd toen nog onderdeel van Tsjecho-Slowakije.

De stad is bekend van de Burcht van Bratislava. Dit symbool van de stad staat op een heuvel naast de Donau. Het is ook een hele klim om daar te komen waarna je getrakteerd wordt op een prachtig overzicht over de stad. Deze heb ik dan ook als eerste bezocht. Hierna ben ik via de oude stadsmuren afgedwaald naar het centrum om daar lekker rond te struinen. Tot bij het Grassalkovich paleis in de 18e eeuw waar momenteel de president huisvest. Daar heb ik een busje gepakt naar Slavín. Dit is het grootste militaire monument in centraal Europa. Daaromheen is een militaire begraafplaats waar duizenden Sovjet soldaten van het Rode leger begraven liggen die gesneuveld zijn tijdens de tweede wereldoorlog.

Met hetzelfde busje weer terug naar het centrum om door te reizen naar het hotel om even te uit te rusten voordat de avond begint en ik wederom de stad in trek om wat foto's te maken. 

Vandaag nog een dagje in Bratislava. Wara gisteren heerlijk het zonnetje scheen is het vandaag laveren tussen de buien door. Wat opmerkelijk is in deze stad zijn de vele standbeelden. De mooiste vind ik de rioolwerker die eruit kwam klimmen, zie de foto's van gisteren. Vandaag nog een aantal beelden langs gegaan. Verder rustig aan zodat ik morgen uitgerust aan de kleine 700 km richting Duitsland kan beginnen. 

Een aantal dagen geleden was de terugreis al begonnen. Na een aantal dagen in Bratislava te zijn geweest is het nu weer tijd om een stukje verder te rijden. Nou ja groot stukje eigenlijk, een kleine 700 kilometer staat op het programma. Na twee tussenstops in Tsjechië, het laatste land op deze reis, kom ik uiteindelijk na een ruime 7 uur aan het Duitse Weimar.

Na deze lange etappe nog even het centrum in op de beentjes te strekken. En ook natuurlijk om deze mooie stad te verkennen en wat foto's te schieten. 

Naast de stad Weimar ligt het voormalige concentratiekamp Buchenwald. Ook al ben ik afgelopen jaar al naar kamp Dachau geweest en ook naar Auschwitz, het blijft indrukwekkend. Zeker gezien de meest recente ontwikkelingen op het wereldtoneel.

Kamp Buchenwald werd in 1937 al aangelegd in een bosrijke omgeving volledig van de buitenwereld afgesloten. Vele gevangen werden hiervan tewerkgesteld in de wapenindustrie. Terwijl aan het eind van de oorlog de geallieerden oprukten werden de daar aanwezigen kampen door de Duitsers ontruimt en overgebracht naar Buchenwald. Hierdoor waren er in februari 1945 maar liefst 112.000 gevangen waarmee het het grootste kamp werd. Tot het laatste moment werd de dwangarbeid in stand gehouden. Op het laatste moment werd het kamp geëvacueerd met de dodenmarsen tot gevolg.

Opmerkelijk is dat na de bevrijding door de Amerikanen deze ongeveer 2000 burgers uit het naast gelegen Weimar dwongen het kamp te bezoeken. Dit omdat ze veelal zeiden niet te weten wat er daar gebeurde. Op deze wrede manier werden ze geconfronteerd met de geschiedenis. Na de oorlog werd het kamp overgedragen aan de Sovjet-unie welke het kamp tot begin 1950 in gebruik heeft gehouden. Hierin werden onder andere aanhangers van het naziregime gevangen gezet. En later ook voor gevangenen van de geheime dienst. In 1950 werd het kamp overgedragen aan het net opgerichte DDR waarna het kamp ontruimd werd.