Eilandhoppen in Kaapverdië

Vandaag ging de wekker erg vroeg. Om 3 uur was het altijd om op te staan zodat ik optijd op Schiphol zou zijn. Na het inchecken werd ik door mijn collega's welkom geheten met een bak koffie. Geen overbodige luxe op deze vroege ochtend. Na wat bijgepraat te hebben was het tijd om naar de gate te gaan want het boarden was al begonnen. Ik was een van de laatste die aan boord ging. Terwijl ik een plekje zocht voor mijn handbagage vroeg de stewardess of ik het erg vond om bij de nooduitgang plaats te nemen. Nou graag! En dan ook nog eens de hele rij voor mezelf. Dat was lekker nog even de oogjes dichtdoen. Het was bijna jammer dat na 2,5 uur Lissabon alweer bereikt was.

In Lissabon had ik een overstap van 12 uur. Dus de handbagage in een kluisje en lekker de stad in. Toch nog maar even opzoek naar een ontbijtje. Deze had ik al snel gevonden nabij Praça Dom Pedro IV. Hier was overigens een kerstmarkt gaande, toch een beetje vreemd bij de 15° die het op de ochtend nog was. 's middags zou het met gemak de 20° aantikken. Het leuke aan Lissabon is, is dat dit de stad was waar ik voor het eerst met het vliegtuig heen ging. Deze maand precies 12 jaar geleden. Zie ook de video die ik toen gemaakt had. Dus het was vooral een trip langs memory lane.

Indertijd was de metrolijn naar het vliegveld net geopend en nu alweer helemaal ingeburgerd. Leuk om hier weer even terug te zijn. Toch is het niet de eindbestemming van vandaag. Optijd pak ik de metro weer terug naar het vliegveld om door de beveiliging heen te gaan. Het was daar aardig druk, dus was blij dat ik ruim optijd was. Nog even wat eten en dan door de paspoortcontrole naar de gate want ik ga Shengen nu verlaten. Ook bij deze vlucht was het geluk weer aan mijn zijde en had ik de rij voor mezelf en kon ik lekker liggend de 4 uur durende vlucht doorbrengen. We hadden bij vertrek een half uurtje vertraging opgelopen omdat we moesten wachten op binnenkomende vluchten voordat we mochten opstijgen van dezelfde runway.

Het nadeel van een appartement is dat je zelf het ontbijt moet regelen. Bij een koffie zaakje om de hoek even koffie en een broodje halen. Verder weinig op de planning vandaag. Een oor zit nog steeds dicht en toch nog wel moe van het reizen. Dus lekker relaxen in en het rond het zwembad. De avond sluit ik af met een poke bowl en sushi. Ze doen hier kiwi bij je sushi een aparte smaak, wel lekker verfrissend.

Helaas werkt de card reader niet die ik op mijn telefoon kan aansluiten. Dus de foto's moeten wachten tot ik terug thuis ben 😬

Vandaag was ik alweer vroeg wakker. Het kwik daalde vannacht niet onder de 25° dus het was aardig plakkerig. De zon kwam net op waarop ik besloot hiervan op het balkon te genieten. Intussen kon ik mooi wat contact leggen met het thuisfront. Om 7 uur gaat beneden de ijssalon / koffietent open dus niet veel later zat ik daar aan de koffie. Dit was overigens een heerlijk bakkie, dus een tweede volgde al snel. Na 9 uur ging het beach restaurant open voor het ontbijt. Daar had ik inmiddels wel flink trek in gekregen.

Na het ontbijt nog even een momentje voor mezelf op het balkon voordat ik om 11 uur opgehaald voor de geboekte tour van vandaag. De tour gaat naar Shark Bay waar we met de groep het water ingaan. Het is is vrij ondiep, het water staat tot je knieën waardoor de baby haaien hier rondzwemmen in het warme water. Een aparte beleving om ze tussen en langs je benen heen langs te voelen zwemmen. We zijn als mensen te groot voor ze, dus ze zien ons niet als prooi. Mits je geen gekke dingen doet. De tijd in het water vloog voorbij en voordat ik het wist was het alweer tijd om het water uit te gaan. Door de golven die op je benen breken ben je toch aardig nat geworden, gelukkig had ik een handdoek mee en kon ik me afdrogen. Wat reste was nog een half uurtje terug naar Santa Maria rijden waar ik weer netjes bij het resort afgezet werd.

Weer een mooie dag, zonder stress. Dat is tenslotte het motto van de Kaapverdianen. 

No stress

Helemaal niets vandaag

Het is vandaag weer tijd om door te reizen. Voordat het zo ver is nog even het dorpje in om te ontbijten en eenmaal terug is het tijd om uit te checken. Er staat al een taxi klaar om me naar het vliegveld te brengen. Het is hier mooi om te zien dat het er totaal anders aan toe gaat als in de westerse wereld. Na mijn ruimbagage afgegeven te hebben is het wachten tot de security check open gaat. Overigens zou volgens mijn boarding pass het boarden al begonnen moeten zijn. Overal hangt de slogan "No Stress" dus houden we dat maar. Als de security eenmaal aanwezig is, checken ze eerst nog de ruimte om het veilig is. Achter de schermen en onder de bankjes wordt er uitvoerig gecontroleerd voordat we zelf door de controle mogen.

Al snel daarna begint de boarding. Als ik de bus zit komt er op de op de taxibaan een C17 voorbii van de US Air Force. Wat een machtig groot toestel! Zelf vlieg ik met een aanzienlijk kleiner toestel. Een Bombardier DHC-8-300. Met ruimte voor 50 personen. Na een korte vlucht met het propeller vlieguitje van zo'n 20 minuten ben ik op het eiland Boa Vista. Bij de aankomst werd ik welkom geheten door een drumband en een gezellig dansende menigte. Dit bleek uiteindelijk niet voor mij te zijn, er zat een president kandidaat bij mij aan boord van het vliegtuig. Heb ik dat ook weer eens meegemaakt.

Als de drukte weg is komt mijn chauffeur aanlopen en na een paar minuten wordt ik al afgezet bij het appartement. Nou ja appartement het is een strandvilla. Ik heb zelfs de beschikking over twee badkamers. Altijd handig als ik ruzie met mezelf krijg, dan kan ik de andere gebruiken. Vanaf het terras loop je zo de zee in. Verder hoor je hier ook niets, alleen de golven die breken op het strand. Helaas betekend dat ook dat er verder geen voorzieningen in de buurt zijn. De dichtstbijzijnde supermarkt is op 50 minuten lopen, zelfs het vliegveld is dichterbij. Dus de wandelschoenen aan en de pas erin. Onderweg neem ik gelijk wat te eten en het is alweer donker als ik terug kom in de villa. 

Het ontbijt wordt geserveerd op het terras. Met de brekende golven als achtergrond muziek en uitzicht over de oceaan. Veel beter wordt het denk ik niet. Voor later vandaag heb ik een excursie geboekt. Hierbij gaan we in een jeep het eiland verkennen. Het voelt weer een beetje als op safari zijn in Tanzania. Dat kan ook komende door dezelfde darmklachten als destijds 😅

Na opgehaald te zijn rijden we in noordelijke richting naar het meest noordelijke puntje van het eiland. Hier staat ook de vuurtoren en vanaf hier kan je het eiland Sal zien liggen. Het was wel aardig ruw terrein waar we doorheen reden. Dus de eventuele nierstenen zijn weer weg gok ik zo. Vanaf de vuurtoren reden we in oostelijke richting langs de kust naar het scheepswrak van de MS Cabo Santa Maria die hier op 1 september 1968 gestrand is. Eeen poging het vrachtschip los te krijgen mocht niet baten waardoor het schip uiteindelijk is blijven liggen. Ik de loop van de jaren heeft zee er aardig vat op gekregen en is er nu alleen nog een deel van het verroeste karkas over. Wel bijzonder om te zien.

Hier nee reden we naar Bofarreira, dit is met 150 inwoners het kleinste dorpje van het eiland. Hier kregen we wat lokale lekkernijen te proeven. Een ervan was de Kaapverdiaanse bitterbal. Die sla ik ondanks de maagproblemen niet af. Na ook wat gedronken te hebben ging de reis verde over route 66. Nee niet die in Amerika, de Kaapverdische versie ervan. Deze weg is wel zo genoemd omdat die lijkt op de Amerikaanse versie. Als laatste maakte we nog een ritje door de zandduinen. Deze zijn ontstaan door Sahara zand dat overgewaaid is. Een bijzonder gezicht en ervaring om hier te zijn. Net alsof je echt in de Sahara staat. En ook het erdoorheen rijden was super gaaf. Daarmee kwam alweer een einde aan de excursie waarbij ik veel van het eiland heb kunnen zien. 

Ook vandaag niet veel gedaan. Begonnen met genieten van het uitzicht bij ontbijt. Om uiteindelijk een duik te nemen en een wandeling te maken langs het strand